FASHIONBALM: Story in Dutch & my new buety buys

Hi girls,
first I want to write a story in Dutch. It's about a boy and a girl.. I hope you like it.
Then I'll show you my new buety buys for my holiday. (July 31)
I go for three weeks to France.

Sara hielp haar ouders mee inpakken voor de vakantie. Ze had haar spullen al klaargelegd en deed ze in haar tas. Ondertussen droomde ze een beetje weg, hoe zou de vakantie zijn? Ze hadden een wandeltocht van een week geboekt, daarna zouden ze twee weken in een huisje zitten.
De wandeltocht was bijzonder omdat het met een ezel was, ze grinnikt bij de gedachte. Op de site stonden mooie foto's van de plek waar ze heen zouden gaan.
Ze hadden een lange reis voor de boeg, maar als het zou zijn zoals ze hoopte had ze het er graag voor over.

Toen alles in de auto zat konden ze gaan, ze vertrokken vroeg in de ochtend. De verschillende omgevingen en landschappen vlogen haar voorbij, soms vielen haar ogen even dicht, in de hoop ze daarna open te doen op de plaats van bestemming. Maar telkens hoorde ze dat ze nog een paar uur te gaan hadden en heel wat scherpe bochten, bergen en pauzes later waren ze er eindelijk.
Het was warm, de vlinders vlogen haar om de oren. Ze zag wat andere mensen met kinderen, samen met haar broer (Jonas) ging ze de omgeving verkennen. Na vijf minuten lopen kwamen ze op een plek waar ze heel ver uit konden kijken. Misschien zag ze Italië wel....

's Avonds aten ze samen met alle andere mensen die ook de wandeltocht gingen afleggen. Zij waren de enigen die met een ezel zouden wandelen. Meteen viel haar een jongen op, het was een kleine, grappige jongen die schuin tegenover haar zat. Hij sprak Engels, maar ze kon hem meestal goed verstaan. Hij lachte en praatte mee met iedereen. De avond ging snel, het was al bijna middernacht en iedereen ging naar zijn kamer. Ze sliep meteen.

's Ochtends gingen ze naar de ezel, het was een chocolade bruine ezel en hij heette Leonidas. Sara knuffelde hem maar was nog een beetje terughoudend, met ezels had ze niet zoveel ervaring en je wist maar nooit.

De week ging snel voorbij, en de vriendschap met de jongen, Duncan, groeide snel. 's Avonds aten ze gezamelijk en lachten ze. Iedereen sprak Engels. Het was alsof Sara en Duncan elkaar al jaren kenden, ze lachten samen en leerden van elkaar.
Sara's engels ging erop vooruit, Duncans' nederlands nog niet echt. Maar dat gaf niet, ze begrepen elkaar meestal.
Iedereen kon het goed met elkaar vinden, en de week was dus zo voorbij.
Sara huilde zachtjes in de auto toen ze wegreden, niemand merkte het, maar zij had pijn in haar hart. Niet alleen Duncan moest ze missen, maar ook het jonge stel, Jeroen en Anna, waarbij ze zich zo fijn voelde. En de ouders van Duncan. En de omgeving, die zo goed bij het gezelschap en het gelukzalige gevoel paste. Ze zou het nooit vergeten.

Gelukkig hadden ze elkaars e-mailadres en Duncan en Sara mailden nog elke week.
Jaren later, toen Duncan en Sara allebei zestien waren, kwam Sara naar Duncan in Engeland. Het was weer als vanouds, en of de liefde geboren was of de vriendschap bleef wat 'ie was, ze waren vaak samen en lachten nog net zo hard als toen in Frankrijk.

(Het is een waargebeurd verhaal ;))

~ (inEnglish) here some pics from my buety's :)